| Opis |
Jewgienij Kolesow to znany w całej Europie parapsycholog i znawca ludzkiej duszy. Teraz przyszedł czas, kiedy z jego wiedzą mogą zapoznać się polscy Czytelnicy.
Książka Podstawy Tarota zawiera głęboką, praktyczną wiedzę o zadziwiającej talii kart, dzięki której można poznać człowieczy los, zajrzeć w ludzką duszę, zapytać o poprzednie inkarnacje.
Napisana jest prostym i zrozumiałym językiem. Może służyć jako podręcznik dla początkujących i jako narzędzie doskonalenia się w przypadku osób już pracujących z Tarotem.
Ogromnie cieszę się z tego, iż to mi przypadł w udziale zaszczyt tłumaczenia tej interesującej książki. Polecam ją wszystkim.
Spis treści:
I. Wstęp 7
1. Wprowadzenie ..... 7
2. Historia kart do wróżenia ..... 8
3. Wielkie i Małe Arkana ..... 11
4. Teoria wróżenia ..... 15
5. Techniki zabezpieczeń ..... 16
6. Klienci i pacjenci ..... 21
7. Praktyka wróżenia ..... 23
II. Rozkłady ..... 28
1. Krzyż celtycki ..... 29
2. Rozkład cygański ..... 31
3. Połączenie ..... 34
4. Kalendarz ..... 36
5. Krzyż celtycki II ..... 38
6. Alternatywa ..... 41
7. Głowa Mimira ..... 43
8. Rozkład karmiczny ..... 46
9. Równowaga ..... 48
10. Droga ..... 51
11. Krzyż celtycki III ..... 55
12. Dwanaście domów ..... 58
13. Dwanaście domów II. Sposób pierwszy ..... 62
14. Dwanaście domów II. Sposób drugi ..... 65
15. Dwanaście domów II. Sposób trzeci ..... 67
16. Piętnaście kart ..... 68
17. Dziewięć kart ..... 69
18. Czakry ..... 69
19. Rosyjska wróżba ..... 70
20. Rozkład Etteili ..... 73
21. Numerologiczne znaczenia kart ..... 75
III. Interpretacja ..... 76
1. Zasady interpretacji ..... 76
2. Arkana Wielkie ..... 78
3. Biała Karta ..... 127
4. Arkana Mniejsze ..... 128
5. System Etteili ..... 174
Aneks ..... 188
Tabele ..... 188
Bibliografia ..... 197
Fragment:
Człowiek zaczął szukać wiele tysięcy lat temu odpowiedzi na pytanie, co z nim będzie się działo. Obserwował gwiazdy, wróżył z lotu ptaków, analizował układ patyczków, monet, herbacianych liści, kości do gry, wnętrzności zwierząt? I faktycznie otrzymywał odpowiedzi.
Oczywiście są pytania, na które odpowiedzi można uzyskać drogą czysto rozumową. Nawet wnioski dotyczące przyszłości można wyciągać z większą lub mniejszą dokładnością, kiedy dotyczy to znanych i logicznych przesłanek, a rzecz polega na znalezieniu następstw znanych już działań. Ale pomimo zwyczajnej więzi przyczynowo-skutkowej pomiędzy zjawiskami może istnieć również inna więź, łącząca rzeczy, które na pierwszy rzut oka dzieli ogromna przepaść. Tą więź lub mówiąc dokładniej te relacje w różnych czasach były różnie nazywane ? podobieństwem, pokrewieństwem, sympatią, analogią. Uznawano ją za odzwierciedlenia podstawowego kosmicznego prawa: ?To, co na dole podobne jest do tego, co na górze?. Zrozumiał to już Hermes Trismegistos, mag i uczony, który żył w Egipcie pięć tysięcy lat temu. Jego bezpośredni następcy uważali go za boga (Thota), a późniejsi za na pół mitologiczną postać, która nigdy nie spisała swoich prac jakoby istniejących do dziś. On sam nie uważał siebie za boga. Przy pomocy metody analogii próbował poznać i zrozumieć ową ukrytą więź istniejącą pomiędzy układem kart, kości, planet a poruszeniami ludzkiej duszy, wierząc, że poprzez nią przejawia się wola Boga lub bogów, jak wtedy sądzili ludzie.
Jedną z najważniejszych odgałęzień nauk hermetycznych są sztuki dywinacyjne. Sposobów przewidywania przyszłości jest wiele. Tradycja przekonuje, że człowiek może przy pomocy wróżenia dowiedzieć się wszystkiego, co jest mu potrzebne do tego, żeby zmienić niesprzyjający bieg swego życia lub odwrotnie, zachować i umocnić jego pomyślny aspekt, osiągając przy tym wewnętrzną wolność, albowiem odpowiedź na jego pytania jest już zarysowana w jego duszy, a symbole dywinacyjne zaledwie pomagają odczytać tę odpowiedź.
Przyszłość wyrasta z przeszłości ? to fakt oczywisty sam z siebie. Przyszłości nie wypełnia całkowita swoboda wyboru. Ona jest wirtualna, to znaczy istnieją dwa, trzy, niechby nawet dziesięć, ale jednak pewna konkretna ilość wariantów ?dalszego ciągu powieści? poczynając od tego miejsca, gdzie zatrzymaliśmy się w danym momencie, innymi słowy z punktu widzenia Tu i Teraz. Jednak wcale nie musimy pozostawiać wyboru Losowi. Uwzględnić i przeanalizować owe warianty pomagają sztuki mantyczne.
Wróżyć w zasadzie można z czego dusza zapragnie. Można poszukać sobie garść kamyczków, można znaleźć w portfelu trzy monety o jednakowym nominale, można też sięgnąć do jednego ze sposobów przed wiekami opracowanych przez człowieka ? fusów od kawy, księgi I Cing lub linii papilarnych dłoni. Lub kart?
2. Historia kart do wróżenia
Karty ludzie rozkładają od niepamiętnych czasów, a i współcześnie nie zapomina się o nich. Pierwszy udokumentowany ich ślad w Europie datuje się na XIV wiek. Ówczesne wróżki i wróżbici korzystali z kart wyrytych na tabliczkach z kości słoniowej. Jedni uważają, że owe tabliczki dotarły do nas z Indii lub Chin, inni doszukują się ich prototypów u Maurów lub Arabów, jeszcze inni są przekonani, że do Europy dotarły one za pośrednictwem Cyganów. Są też tacy, którzy twierdzą, iż zostały one przywiezione z Palestyny przez krzyżowców. I na koniec jest grupa osób przekonana, że karty dostały się nam w spadku od starożytnych kapłanów egipskich.
Na wzmiankę zasługują również poglądy na temat kabalistycznych korzeni kart wróżebnych ? dwadzieścia dwie karty Arkanów Wielkich rzeczywiście są zgodne z liczbą liter alfabetu łacińskiego. Jednakże to powiązanie, choć niewątpliwe, wcale nie jest takie proste, jak może się wydawać na pierwszy rzut oka.
Francuski okultysta XVIII wieku Etteila długo zajmował się badaniem historii zarówno kart do wróżenia, jak i do gry. Dokonał on ogromnej pracy związanej z przywróceniem i objaśnieniem sensu siedemdziesięciu ośmiu symboli, znanych dzisiaj pod nazwą Tarot. Według niego wywodzą się one od malowideł przedstawionych na ścianie galerii jednej ze staroegipskich świątyń.
Uważa się, że Tarot (jeden z wariantów pochodzenia tego słowa odwołuje się do egipskich słów ?tar? ? król i ?ro? ? droga, czyli w dosłownym tłumaczeniu: ?królewska droga?) wyjściowo był hieroglificzną ?Księgą Thota?. Owa księga składała się z 78 złotych płytek, na których zostały umieszczone pewne tajne znaki. Etteila twierdził, że jest to jedyna księga, która ocalała z pogromu Biblioteki Aleksandryjskiej dokonanego przez kalifa Omara. Później trafiła ona w ręce Greków i Rzymian i rozprzestrzeniła się dalej.
Wprowadzenie kart do Francji przypisywane jest malarzowi J. Gringonié. Historia mówi, że Gringonieur otrzymał od królewskiego skarbnika 50 su za trzy talie barwnych kart stworzonych do zabawy dla opóźnionego umysłowo króla Karola VI (1380?1422).
Pod koniec XIV wieku karty zdobyły popularność w całej Europie. Figury Tarota rysowali malarze włoskiego Renesansu. Dużo kart malowano i sprzedawano w Niemczech. Nie odstawali w tym względzie od sąsiadów Francuzi, tworząc oryginalną i swoistą talię Tarota Marsylskiego, do tej pory cieszącą się niesłabnącą popularnością. Nieco później kupcy i właściciele domów gry, uważając karty za czysto rozrywkowy towar, wprowadzali nieuzasadnione zmiany w ich symbolikę i rysunki. Stąd między innymi nawet w zwykłych kartach do gry możemy czasami spotkać talię z pięcioramienną gwiazdą zamiast pików lub jabłko zastępujące kolor karo.
Z czasem karty do gry uprościły się, ich ilość została zredukowana do 52, a potem do 32. Co prawda na południu Niemiec (Bawaria) i w Austrii do dziś gra się pełną, składającą się z 78 kart, talią w grę o nazwie ?Tarok? o bardzo skomplikowanych regułach trochę przypominających poker.
Z pełną siłą na publiczną arenę karty i to zarówno te do gry, jak i do wróżenia weszły w XVIII wieku we Francji. Pojawił się ?kanoniczny? wariant Marsylskiego Tarota. Wszelkie współczesne talie tego Tarota wywodzą się właśnie od niego. System ten jest dość wygodny do praktycznej pracy, jednakże zasady, które stały się jego podwaliną, już pod koniec tego wieku okazały się przestarzałe i wtedy to Tarot został ponownie zreformowany.
Znaczącą rolę odegrali wtedy francuscy ezoterycy Court de Gébelin i Etteila (pseudonim anagram nazwiska Aliette). Pierwszy z nich obracał się w kręgach masońskich i pod tym wpływem podał symboliczną interpretację kart w duchu Cagliostro. Natomiast Etteila opracował całą teorię, która zdobyła dużą popularność nie tylko we Francji, ale i w innych krajach, w tym również w Rosji.
Przy czym pytanie o pochodzenie kart nie jest dla nas najważniejsze. Znaczenie kart zamyka się w nich samych.
Jako pierwsi zrozumieli to członkowie angielskiego Zakonu Złotego Brzasku. Zajmowali się oni bardzo poważnie okultyzmem i wypracowywali zasady światopoglądu zbliżającej się Ery Wodnika. W 1910 roku członek Zakonu Artur Edward Waite we współpracy z malarką Pamelą Coleman-Smith stworzył talię Tarota, w której po raz pierwszy w historii kart rysunkami były również ozdobione Arkana Małe, to znaczy wszystkie karty od asa do dziesiątki, co znacząco ułatwiło ich intuicyjne rozumienie. I już prawie od stu lat ta talia pozostaje jedną z najpopularniejszych na świecie. Razem z pochodzącymi od niej innymi taliami, opartymi na tej samej zasadzie, to znaczy zawierającymi rysunki na wszystkich kartach, tworzy dzisiaj tak zwany ?Tarot ogólny?, z którego korzysta 90% tarocistów na całym świecie.
W 1942 roku brytyjski mag i filozof Aleister Crowley, również były członek Zakonu Złotego Brzasku (który został rozwiązany w 1937 r.), razem z malarką lady Fridą Harris stworzyli nową talię, której nazwa wywodzi się od nazwiska Crowley?a. Jest ona swoistą encyklopedią wiedzy ezoterycznej wszystkich czasów i narodów. U jej podstaw leży Kabała jako nauka ze wszystkich zachodnich najbardziej przystosowana do przekazu zasad nadchodzącej nowej Ery.
Dlatego też talia Crowley?a stała się potężnym narzędziem do poznania siebie i świata i z tego powodu korzystać z niej podczas zwykłego wróżenia (a o tym głównie mówimy w tej książce) jest dosyć trudno ? bez wstępnego przygotowania ta wspaniała talia nie ujawni nawet dziesiątej części swoich tajemnic. W wielu krajach organizuje się specjalne kursy stawiające sobie za zadanie przybliżenie uczestnikom tej wyjątkowej talii, co wymaga niemało trudu.
W drugiej połowie XX wieku pojawiło się również wiele pochodnych talii Crowley?a. I chociaż korzystać z nich jest nieco łatwiej dlatego, że są one znacząco uproszczone w porównaniu do pierwowzoru, u ich podstaw również leży Kabała, bez znajomości której trudno jest robić jakąkolwiek prognozę.
Oprócz omówionych talii w ostatnich latach pojawiło się całe mnóstwo talii noszących nazwę ?Tarot?, jednakże zawierających całkiem inne karty: Zen i Tarot Oszo, Tarot Żywiołów, Aura-Coma-Tarot i wiele innych. Są to nietypowe talie, nawet ilość kart bywa w nich różna, a symbolika i sens kart w najmniejszym stopniu nie są zgodne z tradycją. Wróżyć nimi można oczywiście, ale według specjalnych, opracowanych do konkretnej talii zasad. W tej książce o takich taliach więcej mówić nie będziemy.
|
