| Opis |
Autorka książki jest postacią wyjątkową nie tylko w polskiej astropsychologii, ale także w pojmowaniu i interpretacji Tarota. Lata praktyki zaowocowały wypracowaniem przez nią autorskiej metody interpretacji Arkanów Tarota. Syntezą jej niezwykłych umiejętności jest niniejsza talia kart. W niej zawarta jest wiedza i doświadczenie, a także jakaś cudowna tajemnica ... która pobudza naszą intuicję do przebicia się przez warstwę niewiedzy; wszak karty te są kluczem do zrozumienia świata ... i siebie.
Autorka książki - Manuela Klara Olszewska jest postacią wyjątkową nie tylko w polskiej astropsychologii, ale także w pojmowaniu i interpretacji Tarota. Lata praktyki zaowocowały wypracowaniem przez nią autorskiej metody interpretacji Arkanów Tarota.
Syntezą jej niezwykłych umiejętności jest niniejsza talia kart, która została dołączona do książki GRATIS. W niej zawarta jest wiedza i doświadczenie, a także jakaś cudowna tajemnica ... która pobudza naszą intuicję do przebicia się przez warstwę niewiedzy; wszak karty te są kluczem do zrozumienia świata ... i siebie.
Wymiary kart 7 x 11 cm
Spis treści:
Od autora.....7
Czarnowidztwo zakazane..... 9
Historia Tarota..... 23
Archetypy..... 27
Arkana Wielkie - Droga..... 41
Małe Arkana ..... 107
Seanse Tarota ..... 153
Symbol, jego rodzaje i znaczenie..... 169
Wymowa kolorów..... 199
Bibliografia ..... 221
Bibliografia ..... 223
Fragment:
Księżyc
Symbolika lunarna, akwatyczna i regeneracji
Drugim światłem, które świeci w nocy, jest Księżyc. Jakże inny od astronomicznego jest czas księżycowy - jest to czas ludzkiego doświadczenia na Ziemi. Tak jak Księżyc rodzimy się, rośniemy, umieramy i mamy jak Księżyc znowu się narodzić. Kultury germańskie mierzące dni według Księżyca wierzyły, że czas jest kolisty. Jest to symbolika zmienności i dramatyczności. Wierzono, że Księżyc przeprowadza zmarłych do podziemia i sam umiera, aby za trzy dni znów się narodzić. Dlatego trzy dni trzymano zmarłych, co zachowało się w podświadomości kolektywnej do dziś. Fazy Księżyca rządzą wodami, deszczem, urodzajem, rytmiczną przemianą. Czas księżycowy odnosi się do rzeczywistości biokosmicznej. Od niego zależą: płodność kobiet i zwierząt, roślinność oraz los człowieka po śmierci. Jest symbolem tajemnych, zakrytych sił natury, zasady żeńskiej, miłości, bezczynności, niezdecydowania, płodnej aktywności, okresowego stwarzania i odtwarzania. Stąd bierze się podobieństwo ludzkiego życia z Księżycem. Przez swoją metaforyczną śmierć we wszystkich religiach i mitach Księżyc występuje jako wielki hierofan, uświęcający życie, stwarzane od nowa. Księżyc jest symbolem macicy, macierzyństwa, a przez to opieki, ale i niestałości, zmienności. Podobieństwo wiecznego koła, które robi Księżyc, powrót do kształtów, które nas zaczynają, obrazują słowa z babilońskiego hymnu poświęconego księżycowemu bogowi Sin: ?jestem owocem, który sam z siebie się rodzi?. Księżyc jako bóstwo pasywne i rządzące tajemniczym rozrodem wszystkiego, co żyje porównywano z podlegającą magii przemian kobietą w czasie cyklu menstruacyjnego, który trwa 28 dni. Zmienną kobietę, utożsamianą z hierofanią Księżyca, miano od prawieków za dobrą i złą, nieczystą i płodną, dającą życie. Kobieta jest taka, jak Księżyc w pełni i jego druga, zakryta, ciemna strona, gdzie czai się niewiadome, gdzie jest już tylko mrok...
Jeszcze przed neolitem, czyli przed nastaniem rolnictwa, zaczęto zauważać związki Księżyca z wodą, z przypływami i odpływami, z płodnością kobiet i zwierząt. Wszystkie bóstwa lunarne to przeważnie kobiety, a zarazem bóstwa akwatyczne - powiązane z płodnością i rolnictwem. Matka Boska przez swoje dzieworództwo też jest porównywana z Księżycem. Na obrazie Rafaela Matka Boska trzyma stopę na Księżycu, wokół którego kłębią się węże, zwierzęta typowo lunarne. Na wielu kartach Tarota, szczególnie tych pasywnych, księżycowych, jest symbol węża. Wąż ma 28 kręgów, co w pradawnych wierzeniach utożsamiane jest z rozrodczością kobiety i czasem księżycowym. Wąż był w dawnych wierzeniach emblematem fallicznym, związanym w obrzędach płodności z Boginią Ziemią, którą jako przebrany Księżyc zapładniał.
Wierzono, że dzieci, które się rodziły ze związków kobiet z wężami, były herosami, tak jak i te, których ojcem było Słońce. Na terenie południowych Włoch wieśniacy nadal uważają, że każda kobieta spotyka się z wężem. Aby wytłumaczyć sobie w sposób przystępny na ówczesne czasy wielkość Aleksandra Macedońskiego imputowano Olimpii, jego matce, jakoby miała kontakt z wężami. On sam jednak wolał się uważać za potomka Słońca. Wierzono też, że Cezar August powstał ze związku kobiety z wężem.
Jeszcze w XIX wieku w Europie pilnowano dziewczynki przed kontaktem z wężami. Do dziś młode Eskimoski boją się wpatrywać w Księżyc, aby ich nie zapłodnił... Natomiast w Indiach kobiety, które pragną mieć dziecko, modlą się do kobry i zakładają jej czerwoną wstążeczkę, symbol grudki krwi. W niektórych kulturach jest zakaz zabijania węży mimo chrześcijaństwa, które wprowadziło do nich nienawiść. Symboliczna zdrada z wężem pramatki Ewy powtarza się i w innych kulturach. Wąż, tak jak Księżyc, ma tendencje do odradzania, zauważono bowiem, że zrzuca naskórek, przez to jest tak jak Księżyc symbolem odradzania się, odnowy, długowieczności, zdrowia i uzdrawiania. Przez doroczne odradzanie się, czyli zrzucanie naskórka, został atrybutem boga lekarzy. Jako taki do dziś widnieje w emblemacie apteki owinięty wokół laski Eskulapa.
W ikonografii Bogini Matki można zobaczyć inne zwierzęta lunarne, takie, które pojawiają się i znikają: ślimaki, żółwie, niedźwiedzie chowające się zimą w gawrach, poświęcone bogini Artemidzie, bydło rogate, żaby, pająki, nietoperze i wszelkie stworzenia nocne. Boginie księżycowe w ikonografii występują często z kądzielą: przędą, tkają, tak jak Księżyc tka los. Czas życia i śmierci wyznaczony jest przez Księżyc i Mojry Przedwieczne - Parki: Lachezis, Kloto, Atropos.
Księżyc od czasów archaicznych był symbolem natchnienia, intuicji, a tym samym uzewnętrzającej się duszy. Dawał pierwotnemu artyście, wpatrującemu się w jego oblicze, wrażliwość i wyobraźnię, wenę.
Cechy te przejaskrawione dają nadwrażliwość, a w konsekwencji wszelkie odmiany chorób psychicznych - obłęd. Marzenia senne, którym patronuje Księżyc, emocjonalny sobowtór jaźni są odbiciem w psychice człowieka rzeczywistego świata przeżytego świadomie. Księżyc rządzi podświadomością, która rozmawia z nami w śnie oczyszczającym.
Jest też symbolem pamięci, tradycji historycznej, rodzinnego domu, dziedziczenia cech. W martyrologii żydowskiej Księżyc zapisał się obrazem wiecznego wędrowca, ciągle odmieniającego się w wędrówce po niebie. Występuje więc w tradycji jako emblemat ludu izraelskiego, żydowskiego koczownika na pustyni: Adama i Kaina - pierwszych wędrowców, Abrama opuszczającego ojczysty Haran, a tym samym Żyda - wiecznego tułacza...
Księżyc jest opiekunem człowieka, matką, iluzją, czasami regresją, marazmem, obłędem, domem, który nosimy w sobie - naszym duchowym wnętrzem, powszechną bazą instynktowną, korzeniami naszego bytu, nadzieją na spokój, ukojeniem, dostatkiem, płodnością wszelkich poczynań, a czasem utopią, odrealnieniem się. Księżyc, reasumując to: wielki hierofan, siły podświadomości, intuicja, stagnacja, spokojny byt, nadopiekuńczość, sen, korzenie, tradycja.
|
